Јас сум ти пријател...

Лондон кафе, глупавиот плоштад на видик. Надвор е ладно, а тие двајца се среќни, прегрнати.

Зошто ги следам, пиејќи веќе одамна изладено кафе? 

Ладно ми е, овде греењето е никакво. Се сетив на луѓето кои одамна ги немам видено, и тој беше прв на листата. Мојот најмил, мојот свет. Го немам видено навистина долго време, а ми недостасува.

Шпири, тој е човекот кој ми беше како брат, кој ретко го гледам, а речиси никогаш нема ништо ново.

Слободен како птица, дише воздух со полни гради. Никогаш не ме слуша, секогаш ме критикува...

Атко е следен. Тоа човече е навистина хиперактивно. ВОЗИ!!!-300 на саат. Ќе одам во Лептокарија на кафе со него следниот пат кога ќе се видиме.

Ѕими, човекот кој се јавува, но никогаш не го гледам.

Работи, живее, прави и „штури“, сето тоа е за него идеологија.

Кафето ми е при крај, пари за друга пијачка немам, па морам да си одам.

Врзана со шалот, ладни раце и малку насолзени очи, продолжив по патот.

Елена беше следна на списокот.

Слабото журкаџиско моме ме одбегнува. Ја немам видено...

Ми фалат луѓето. Сама сум. Откако ги загубив спомените, се уби светлината што ја имав, се навратив накај минатото.

Болно, ама морам да се борам. Сакам животот да ми продолжи.

Мора да одам напред.