Соба. Полусветла. Столче и едно огледало. Седнат и плаче, се моли, моли за уште малку. Ветува дека повеќе нема да зема. Ќе биде чист. Се обидува да се смири. Повторно ветува дека ќе биде за последен пат. Во собата влегува таа. Има вир во очите. Му подава од кокаинот. Се кае зошто го прави тоа. Се надева за последен пат. Станува тој. Ги брише солзите, ја прегрнува и си оди. Го следи, мора, многу го сака. Докторите веќе тука ништо не можат ако тој не сака помош. Тажно го довикува, тој не се врти. Го допира, ја турка. Таа станува и оди по него. Арогантно ја одбива. Ги гледа нејзините солзи. Продолжува да оди, но застанува. Се сети за нејзината „добрина“ пред малку. За неговото ветување се сети. Престана со одвратното однесување. Ја бакна и замина. Докторите го пречекаа. Влезе, не сакаше никого да види. Само заради неа. Или заради ветувањето. Но го исполни. Престана, но ни тој не знаеше заради што ниту кого. Успеа.
No comments:
Post a Comment