Уф, од каде да почнам, веќе сум ги заборавила своите убави работи од моите комплетно - нарушувачки мисли.
Ќе го пробам ова, што јас мислам дека е најдобро за мене и со кое се надевам ќе добијам инспирација да продолжам... Не ми замерувајте за мојата дрскост и по малку шовинизам и слично. Не верувам во песимизам но, сум, и тоа ОГРОМЕН!!!
Паметам една многу убава мисла на Ерик Маркс (кој не чул за него многу штета, а кој нема прочитано ништо од него уште поголема штета) која вели: Надевај се на најлошото, нема да останеш разочаран. Овој човек кој воедно е огромен песимист и сите дела ги посветил на својата баба Едит, е за пофалба, но јас сега ќе му ја критикувам оваа најголема мисла. Сепак наоѓам оптимизам во разочарувањето. Сепак се надеваш на нешто и знаеш дека ќе испадне нешто... сепак нешто.
Ако ги поделиме своите улоги на два дела, лика и сл. ќе добиеме единствено тело и душа и ништо повеќе. Овие два компонента на животот комуницираат меѓусебно иако тешко, се обидуваат да не одржат во живот создавајќи нешто недозволено, нешто невозможно... утопија. Ние како луѓе без едното или другото постоиме, било живи или мртви, но се покриваме со јорганот на утопијата...
Знам дека е здодевно да се чита ова дури и јас се здосадив...
Мојата душа веќе комуницира со моето тело, верува во утопија ама е невозможна...
А, што е сега? Не можам да спијам?
А, зошто? Што ме мачи?
Една вонвременска, една сметачка и несовремена трпка на моето чело, на моето тело. Молчам. Замолчив! И нема да молчам. Што е ова? Каде се наоѓам? А? Па, никаде, никаде не се наоѓам...Но, се е релативно, па и баш...
Нема врска, јас па се секогаш морам нешто да кажам, нели? Но, најдов игра, инверзија. Не ме разбирате нели? Се наоѓам себе си... Еве ме, сега тука сум, во искушение сум, еве меееее....
Ах, се загубив. Ме нема, пак. Се плашам да бидам во своја близина, и од самата себе си, се самоуништувам, да, дааа...
Јас сум си опсесија. Да, но зарем сме две, А? Испловувам, а не знам да пливам, се давам во сопствениот затвор, излегувам да ги мириснам своите самосоздадени цветови, да ги допрам меките боцки на ежот, да ја испијам свежината на змијата од нејзиниот отров, но тука сум... Не се самоубивам, напротив, живеам, да, живеам. Го мразам својот ригорозен живот, но сакам да го живеам. Кој би сакал,ако не единствено јас. И така е. Мојот живот е моја наука, со сите е така. Сите сме режисери на своите трагедии. Среќна сум, стареам, не сум среќна, но можам да ја создавам среќата, солидарна сум. Ох, тежина. Немам кожа, проѕирна сум, срамота е.
Зарем уште постојат идеи? Не, нема веќе. Помогни ми Боже, верувам во себе, не верувам во ништо повеќе. Навистина е така, еве пак се копам по рушевините на релативноста. Може и на погрешно место се барам, да, можно е. Ама се уморив, не можам веќе. Верувам во вербата, а таа се заљубила во мене, идиотка. Јас не ја разбирам, ама таа да. Сепак се надевам. Надежта е самосожалување. Се жалам себе си. Зошто?!
Може затоа!!!
No comments:
Post a Comment