Кај кого е волкот?

Тмурното утро не сакаше да ме крене од креветот...

Ме мачеше долго и убиствено, како воин после војна, не ранет физички, туку духовно.

Но сепак имаше надеж за мене.

Мирисот на кафето, цигарата на мојата сестра ме убедија да станам.

Мрзоволна, со угушена душа, појдов да ги извршам своите натурализми, си направив кафе и седнав на земја.

Размислував...

Тмурнината на небото ме привлече, ме подиви, уживав.

Размислував зошто спијам, која е причината за мојот умор, што да правам денеска, каде да одам, на каде е мојот пат...

Но, се сетив! Сите имаме своја двојност, некој дел од нас незадоволен од сегашноста, а среќен со ова време време тмурно.

Копнеж по инспирација е ова време, сила за емоции, идеално е!

Посакувам да можам да го одделам она делче што ме турка напред, се чувствувам како да му пречам, а тоа сака да твори, да живее, да се храни со жива енергија, да биде слободно во природата.

А јас, сама, без инспирација, да бидам натрупана со книги, празни шишиња, празна во себе си, исцрпена од светот.

Во средина од себе, ќе има едно тело, повредливо и минливо. Тоа трпи се, не знае на која страна да застане. Се плаши сепак...

Знае дека ќе умре ако е со мене, но ако отиде на другата страна, не сигурно е во себе си, во својата сила и издржливост.

Не, не знае! И тоа сака да се подели, да биде неповредено и цело, но сепак кај двете.

Со мене, би го имал оној блуднички живот, отруен и зависен од хартија, а со другиот дел би лудувало, би се младеело, би видело се!

И сега? Каде? По ѓаволите или на некое здодевно место?

Не знам, тешко е да се процени.

Но само слобода е потребна....