Во еден напорен ден, кога се беше при крајот, а чиниш, почетокот сега ти беше при рака, една девојка, уморна, со тежина на очите, се симна од валканото автобусче на автобуската станица кај големата продавница со црвен излог.
Таа таму се симнуваше секогаш за да пазари и повторно да се качи на некој валкан автобус до дома.
Влезе во маркетот, го изнакупи тоа што и требаше, односно купуваше колку што и беше проширен паричникот. Ја прошета околијата со малку работи во рацете, а веќе празен паричник, уморна, тргна кон истата станица на која се симна, за повторно да чека автобус.
Тапкајќи во место, застаната со грбот кон големиот црвен излог, речиси да заспие, еден мачор и го сврте вниманието кон излогот. Таму, вџашена, со евтино пенкало напишани, наиде на букви бледи, но со многу љубов „Нате и Јован.“
„Кои се тие двајца? Што сакаат да покажат со со овие имиња? Дали се навистина тие Нате и некој Јован постоечки, или е ова некоја шега?“ – си помислуваше уморната девојка која овие две имиња и претставуваа некоја загатка која што мораше да ја открие. Помислуваше – колку глупаво – да напише на излогот со пенкало нешто, да ги праша кои се тие, дали намерно е напишано тоа и со која цел, но се предомисли, сфаќајќи дека тие именки со сврзник се само тоа за неа, и ништо повеќе. Тие се само име на една девојка – со неважно колку годишна возраст – и едно момче кое, на таа една девојка момчето и се допаѓа.
Замрзната, уморната девојка, која иако се откажа да ги открие тие букви, го гледаше излогот кој беше можеби љубовно извандализиран, се додека не ја прекина звукот на црвеното автобусче кое надоаѓаше во нејзин правец.
Се качи, сеуште со мисли за „Нате и Јован“, имиња кои ја инспирираа за да го напише овој текст, т.н. Нате и Јован.
No comments:
Post a Comment