Се чувствувам ожалостено.
Од каде е тој тап момент, не знам.
Одвратно ми е.
Солзите ми капат непрекинато, а мојот кревет, мек, ја впива мојата горчина. Ги знае моите тајни. Ги чува немо, бесценето. Жал ми е за него.
Лежам на неговите полиња, надевајќи се дека ќе ме слушне, ќе ми одговори на моите прашања, ќе ми ги избрише брчките од моето срце...
Тука е тој. Но кој го слуша него? Кој го гали и прегрнува кога е сам?
Понекогаш посакувам да му ја дадам мојата душа, да ми каже што чува и гае!
Но, тогаш ќе ги има моите маки. Ќе ја чувствува мојата болка, ќе ги искаже моите тајни, долго и длабоко чувани.
Не! Себично, но не!
Молчи и слушај ме, впиј ги моите солзи, допри ја мојата тага и молчи.
А кога ќе дојде време да заминам, ќе те оставам и никогаш нема да се вратам.
Ти, ќе останеш сам, обвиен во мојата болка, во моите тајни. Секогаш, да ги молчиш и чуваш, зашто ти си мојот кревет!
No comments:
Post a Comment