Во одреден дел од селото, на еден прекрасен сончев предел, се наоѓаа две ниви, на две различни семејства.
Едното семејство беше задоволно со својот имот, со својата храна, но сепак се случуваше понекогаш нешто да им недостасува. Заради тоа често се случуваа караници во тоа семејство, но кога повторно имаа плод од својата нива, се сплотуваа повторно.
Другото пак, секогаш имаше се. Секогаш имаа храна на масата, секогаш имаше топли насмевки на нивните лица, кај нив никогаш не недостасуваше нешто.
На двете ниви, имаше по едно дрво. На двете ниви, и двете дрва раѓаа овоштие. Како и семејствата, едното понекогаш, а другото секогаш раѓаше плод. Едното беше слабо, секоја година помалку раѓаше, помалку растеше, плодовите не беа сочни како некогаш, а другото, истовремено посадено со првото, растеше високо и плодно, со сочни овошки.
Едно до друго, со ограда разделени, овие дрвја преку ветерот комуницираа, ги префрлуваа своите лисја, си довикуваа тајно...
Да беа луѓе, некој ќе си помислеше, заљубени се. Ги милуваа своите гранки едно со друго, секојпат кога имаа шанса.
*****
Дрвото на богатата нива никогаш не беше обрано во целост, секогаш беа оставани неколку овошки за децата кои се враќаат од училиште да оберат неколку за по пат. На нив, на семејството никогаш не му беше проблем за тоа, тие имаа повеќе ниви со такви дрвја, силни и плодни, кои секогаш беа најбарани на пазарот. Навидум, нивните овошки беа највкусни и природни.
Другото семејство, секогаш го береа дрвото до крај се додека не родеше нов плод, кој секојпат беше помалку сочен. Тие немаа повеќе ниви на кои можеа да се потпрат, па затоа се надеваа секојпат на добар род. Ова семејство го користеа овошјето на секој можен начин; правеа џем, слатко, сокови, дури и го продаваа овошјето по килограм, на пазар. Но дрвото не беше виновно, – така мислеше неговиот сопственик – веројатно е заради климата или другото дрво можеби му смета во растот. Си помисли дека треба да му го најде лекот или крајот на ова дрво и да посади ново, малку подалеку од ова.
*****
Нивните гранки секогаш се пружаа да се помилуваат, да си проговорат секојпат кога никој не ги гледа. Звуците кои ги правеа како да им предвидуваа за нивната судбина, како да знаеа дека крајот во секој момент може да дојде за нив.
Кога дојде зимата, а снегот го беше надвиснало слабото дрво, сопственикот го гледаше дрвото и се мислеше за него и дали воопшто да чека до пролетта.
Силното дрво пак, ги имаше испреплетено своите гранки во она слабото, пробувајќи да го стопли и да го подигне. Сакаше само да го засили и да му пружи од својата способност за силен плод, за да може да издржи до пролетта, за да не го загуби...
Но крајот на слабото дрво мораше да дојде. Изутрината сопственикот го исече во целост, го исцепи за подгрев, а во неговата близина подоцна посади друго дрво, со надеж дека ова, новото, ќе му раѓа силен плод.
Силното дрво кога ги испружи своите гранки за да се помилува, а таму не беа тие гранки што ги бараше, се сви и почна да се суши. Неговиот сопственик се зачуди за таа ненадејна ситуација, па почна да му ги крати гранките, со надеж дека на пролет ќе роди нови гранки, плодни. Но, неговата состојба секој ден беше се полоша и полоша. Наместо било какви плодови, дрвото не роди ниту еден плод, ниту еден мал плод. Тагата го беше свила, па затоа и никогаш повеќе не роди ниту едно овошје.
*****
Еден ден, голема олуја го нападна тоа село. Ги уништи сите поседи, ги поплави патиштата, ги зароби луѓето во своите домови.
Дрвото веќе исушено и болно, ги предаде и своите последни гранки и му се вдаде на силниот ветар кој набрзо го скрши и уништи. Тоа само падна врз оградата и се преврти кај соседната нива. Во него носеше зрно од своето овошје, кое при падот го испушти на земјата и со себе го покри за да го заштити од олујата.
Кога лошото време помина и се се врати во нормален ред, дрвото беше тргнато од поседот, а набрзо се појави и пролетта.
На местото на слабото дрво се појави мал никулец, кој по неколку месеци почна силно да се развива и набрзо стана мало, но силно дрво. Овошките кои ги имаше родено ова дрво беа вкусни, дури и повкусни од двете, веќе одамна изумрени, стари дрва.
Ова ново дрво, како да ги беше склопило двете места, двете семејства, кои за прв пат беа воодушевени од неговиот изглед...
