Тие две... седеа на креветот. Разговараа, како само нивна да беше ноќта.
Две млади, амбициозни, девојки со соништа, седеа една вечер, правеа бура во тишината, ја трошеа младоста на нешто непродуктивно.
Едната постојано се жалеше... Се жалеше на своето тело, на своите нерамнини, на болките кои ги измислуваше, на проблемите кои таа мислеше дека ги има.
И двете живеат во близина. И двете се на приближна возраст. Сакаат момчиња, музика, поезија.
Другата, пак... не беше девојка од овој свет, од ова време... како да припаѓаше на нешто вонвременско. На другата и недостасуваше време... љубов веројатно... хартии, мисли, идеи.
Бараше инспирација, бараше помош за зборовите кои и се плеткаа во умот.
Немаше амбиции... барем... не толку колку и својата врсничка.
Додека едната се жалеше, другата размислуваше за светот околу нив, околу универзумот.
И тогаш жалостливата почна... : - Татко ми влезе во мојата соба. Како да ме погоди некој бран на негативна енергија.
Оддеднаш почувствував како товарен брод да ме прегазил и посакав да му фрлам мачка в лице. Но го погледнав цвеќето со прекрасен мирис и веднаш се смирив, пуштајќи тивка музика која ечеше романтично од мојот звучник.
Што сакаш да правиме вечер? – заврши со своето необично прашање, додека другата... Симона не ја ни приметуваше, ниту пак ја слушна.
- Симона... ме слушаш ли барем што ти зборувам... – повторно и се обрати, овојпат вознемирено, поради невниманието кое Симона и го пружи.
- Ах, да.... – и одговори неважно, размислувајќи со умот некаде подалеку. – те чув Ивана, те чув. Само нешто ме восхити денеска, денеска кога вртев низ здодевните канали на телевизорот. Тоа заслужи некое мое внимание, за кое... јас цел ден размислувам... – малку подзастана, замислено, па продолжи да и раскажува на својата другарка.
- Гледајќи ги на мојот стар телевизор денешните панаѓури, ме потсетуваат на тоа, колку митовите имале поврзаност за сиот живот кој што се случувал од развитокот на светот, па се до денес. Колку биле значајни тие приказни за убавината на девојката и нејзиниот корсет, колку игли морала на себе си да носи, за да биде преубава и блескава. Се од тие брилијантни митови! Знаеш ли колку тие митови... тие се брилијантни! Ние, што постоиме денес, имаме знаење, убавина, сето тоа, СЕ е тоа напишано, создадено поради тие приказни... – со нотесот во раката, продолжи да мрмори, бараше некое пенкало да го запише тоа што и помина низ умот, да не го заборави.
А Ивана, незачудувајќи и се, само и се насмевна, ја прегрна својата другарка, промрморе како да ја разбира, климна со главата и проба да ја промени темата на разговор, која што Симона упорно ја продолжуваше... со восхитеност!
*****
Нешто се случуваше во таа соба, со тие девојки, со нивните размислувања.
И двете нешто ги мачеше, некоја тајна, мака...
Љубовта не беше сигурно, иако беше главна лажна причина за тие да сокријат што се случува зад нивното пријателство.
Прва почна да мрмори, да искаже што мисли Ивана.
Како да се подготвуваше за својот претседателски говор, поткашла, го наведна челото, се забриша од потта и почна : - Со својата кола се шетав низ скопските салони, сакајќи да купам нешто за себе си. Сакав да биде нешто интересно, ново, мало... но забележливо.
Стигнав до една мала продавничка, која се викаше „Море на убавината“...
Се зачудив за насловот. Се продаваше овошје. Каков мирис. Веднаш ме привлече свежината на тоа огромно количество на овошје.
Застанав зад редот, кој беше огромен. Како ова да беше вест, која сите ја знаат, освен јас. Како да имало соопштение за свежото овошје, а јас сум спиела... не сум го чула.
Како да ми требаше пиштол во тој момент, да пукнам, за да можам да вкусам од тој мирис, за да можам да ја истргнам гужвата.
Тогаш, за прв пат во таа соба, Симона го подигна својот поглед, го насочи кон Ивана, како заинтересирано девојче и намигна, се насмевна и и рече : - Мора да било преубаво тоа овошје... Би сакала јас да сум во тоа море.... Морето на убавината...
И оддеднаш, го прекина својот разговор, спонтано започна друг, необрнувајќи внимание на разговорот за овошјето.
- Замислував една соба, кога низ мостот помина тој, пеејќи преубава песна. Јас седев во паркот, ги гледав неговите чекори...
Јадеше ананас, а лисјата под неговите нозе, ја искажуваа есента која предоаѓа.
Мислам... дека се заљубив!
Обично тивката Симона сега викна : - Се заљубив! Зар е тоа грев? Или... Можеби само го замислувам?
Ноќта продолжи тивко. Симона беше исплашена од губењето на својот ум, а Ивана изгубена во морето.
Прегоре сијалицата...
Стана темнина.
*****
Под сиот тој космос, ѕвезди на небото, ноќта на таа улица, стоеше еден столб, а на него беше потпрена долгокосата девојка. На неа, во овој момент, и беше потребна само една врата за да и се одговорат сите мисли, да и се дадат сите одговори. Барем така мислеше..
Мислеше дека тоа и е потреба. Потребно и беше да мисли.
Мислеше дека мисли. Потребна и беше потреба.
Симона... таа е девојка со многу мани. Сакаше да глуми нешто што воопшто не и доликуваше. Знаеше дека припаѓа на небото, а таа упорно правеше работи кои ја задржуваат на оваа валкана, загадена земја.
Под таа одвратна шминка, се криеше едно прекрасно и невино лице, лице на девица. Кога ја тргна маската, ги стави своите очила, почна да ги запишува своите тајни во малата книшка што ја чуваше покрај креденецот... Тоа го прави таа, запишува се што мисли. Можеби тоа беше погрешно кај неа. Сакаше се да има на хартија.
Се измори и го изведе кучето на прошетка.
*****
Ивана остана сама во својата соба. Иако стоплена, таа соба поради ладните срца, тајните, лагите... секогаш беше ладна.
Ивана почна да размислува. Која љубов ја имала таа?
- Кога сум со него, знае секогаш да ми украде насмевка, претворајќи ги своите прсти во форма на пајак, полека ме гали по вратот, малку помрднувајќи ми го ѓерданот. Ме бакнува. Ме прегрнува.
Но... кога си оди, ме остава како уморен дедо, кој не може да ја крене лопатата и да копа.
Ми ги остава спомените ладни.
*****
Во собата, повторно се најдоа тие... две... млади... И откако пронајдени во летната светлина седнаа за повторно да размислуваат и да разговараат, Симона го продолжи својот разговор.
- Топлината на ова лето, кое како куршум не погоди оваа година, ме натера да размислувам за клавир, сакам да научам да свирам. – и од неповтор, и излета сосема друг разговор.
- Носот ми беше привлечен од секакви мириси ова лето... а требаше да се зафатам да пишувам со своето перо.
Вчера!!! Колку сакав вчера во еден момент да се испружам на каучот, да ги спуштам ролетните, да земам некоја книга и да читам. Да читам цело утро, цело попладне... па дури и вечерта да ја поминам со таа книга, да ја читам повеќепати.
Но застанав пред огледалото, го земав нотесот, и тргнав по сонцето...
Се почувствував како да сум му на некому потребна... вчера...
А можев цел ден да останам дома.
Да! Тоа беше причината што јас не бев дома... – прпелајќи го јазикот, почна да шета низ собата и зборувајќи како да открила нешто важно. – да, тоа беше!
Мирисот на кафето, ме потсети на некој гроб, беше старо како бојата на делово што го читам. Нема да пијам веќе кафе.
Ивана веќе полудена од нејзиното врткање низ собата, ја погледна, и таа стана и ја седна на креветот.
Конечно, таа ја собра храброста да го почне тоа што веќе долго време ја мачеше во врска со нивното пријателство.
Се сврти со лицето кон Симона, поднамигна, како да сакаше преку очите и каже се, повторно подзакашла и...
- Симона, јас и ти веќе не сме исти. Ти полудуваш, а јас не знам што понатаму со својот живот. Мислам дека не треба да сме пријателки повеќе. Сепак... ти никогаш не ме слушаш. Затоа, те молам замини од мојава соба и не се враќај повеќе.
Симона само ја погледна.
- Знаеш дека си во право. Еј, збогум! – со насмевка и се обрати и замина.
Замина засекогаш од нејзиниот живот.
А собата и понатаму остана празна.
