Времето како по обичај беше премногу топло. Сите беа испотени, изморени од сонцето, тоа, кое до пред некој месец со сета душа го очекуваа.
Но денеска беше премногу. Никој не можеше да го издржи. Денеска го мразеа вработени, го мразеа одморачите, го мразеа љубителите на плажата, болните, уморните.
Само таа... само таа беше рамнодушна на оваа топлина. Облечена во зелено, со огромна чанта, со очилата за сонце и црвена кеса полна со книги. Во 3 часот попладне, таа беше со црвена кеса полна со книги. Цело време беше загубена. Дали по времето, дали улиците.. таа денеска беше загубена. Погледнуваше по сонцето, како да сака да посегне по него. Ги гледаше листовите со жал, тие листови веќе исушени од топлината.
Поминуваше покрај цркви. Ги гледаше и го вртеше погледот. И пак. Пак.
Девојката во 3 попладне, со црвената кеса нешто бараше. Што... ни таа не знаеше. Отиде во библиотека за да чита, да пишува, да види некого. Да осознае нешто, да дознае повеќе. Се чувствуваше како таа црвена кеса нешто да и наредува. Полната кеса со книги тежеше повеќе од таа самата, но таа со задоволство ја носеше. Можеше да ја испушти во секој момент, но не сакаше. Имаше исполнето срце радост, денеска таа беше задоволна. Како само таа да е на оваа земја со сите тие книги напишани и вредни.
Го сакаше денот и се што тој и носи. Се врткаше низ улиците како ова сонце да е за нејзе последно. Го впиваше денот со сите негови мириси, кои на неа и одговараа, ги отпоздравуваше сите познати...
Стигна во библиотеката со цел да добие инспирација. Со сета среќа која ја чувствуваше, се надеваше на добар текст, на добар расказ. Се подготви, го уклучи својот лап-топ, ги испука прстите, се подзамисли и почна.
Но каде? Што ќе пишува? За што да опишува?
Времето... сонцето, топлината... не и одеше од рака. Го загледа мониторот, ги загледа буквите напишани, ги допре очите како да сакаше да се расплака поради нејзината исушеност, поради нејзиниот недоволен извор на зборови, да опише нешто што таа сака, но не може. Оддеднаш, оваа среќна девојка се растажи, како да и дошол крајот на светот. За неа... крајот на светот. Но не си дозволи оваа кочница да ја спречи да креира, да твори.
Но се сети, ќе почне да се опишува себе си. Како денеска денот и започнал, како сонцето денес на неа и влијаело, во колку часот таа патувала од својот дом кон библиотеката, што носела...
И почна...
Времето како по обичај беше премногу топло. Сите беа испотени, изморени од сонцето, тоа, кое до пред некој месец со сета душа го очекуваа.
Но денеска беше премногу. Никој не можеше да го издржи. Денеска го мразеа вработени, го мразеа одморачите, го мразеа љубителите на плажата, болните, уморните...
Вака го заврши своето патување девојката со црвена та кеса, поздравувајќи се со компјутерот и одморајќи се со Чехов...
13. 07. 2010 - Вторник
