Убавина
Once upon a time, постоеше едно момче со смеа во очите, крила во душата и љубов на градите. Ова момче беше само, но не осамено.
Талкаше низ ветрот, спиеше со водата и се хранеше од земјата. Ова момче беше ангел, не чувар, туку мојот љубов – ангел.
Среќен за животот, овој ангел ги заробуваше сите срце, оставајќи им смеа, не болка откако ќе си заминеше.
Како што реков, тој талкаше низ ветрот, беше миг оваму, миг натаму...
Беше на кратко време, но секаде...
Го завзема срцето на својата стара господарка, жена која го загубила својот син, која богато, но осамено живееше. Таа беше гладна, а момчето и ја пружи храната што и беше потребна...
Ја прегрна. Го бакна нејзиниот веќе стар и уморен од солзи – образ.
Го засака како свој син, ова мало суштество кое успеваше во секој миг да и украде насмевка. Го прими во својот пансион без да плаќа ништо.
Старата куќа во којашто мојот ангел претстојуваше, беше за него палата полна со среќа. Секогаш осветлена, полна со музички инструменти, секогаш топла.
Млад и згоден, со весели пантолони, тргна да го запознае местото во кое беше сместен.
А ова место беше исполнето со вредни, работливи и среќни луѓе.
Гледајќи ги, Томи сфати дека се наоѓа во својот дом, на своето место, во својот град. Набрзо ја најде и работата што ја бараше, се вработи како пејач и сите брзо го засакаа.
...но како што старите велат, монетата има две страни, играта на среќа некогаш мора да се сврти и кон пропаст.
Животот му тргна многу на добро, но оддеднаш одејќи по едно мовче, малку пред полноќ, монетата на среќата го покажа своето тажно лице... ме сретна мене, со моите насолзени очи, со болка во градите и синџири на душата.
Тргна по мене, а јас бегав, бегав од среќата која вистински ме следеше. Томи беше мојот спасител, макар на кратко тој направи да ги заборавам моите болки.
Оддеднаш ме пресретна по патот, застана со своите длабоки очи, вперувајќи го својот црн поглед во мене. Додека солзи навираа од мојата душа, тој ми се смееше.
Ми рече: - Солзите се непрекинат извор на неоткриената смеа. – а потоа повторно ми се насмевна.
Ме замоли : - Госпоѓице Убавино, но за жал, не моја, дозволи ми да те испратам до дома.
А јас само го погледнав и му реков : - Момче мило, јас не те познавам.
- Се викам Томи и сакам да бидам твој пријател.
- Момче мило, - му реков јас пак – јас не те познавам. – насмевнувајќи му се и со мил поглед.
Но, сепак тој тргна по мене, гледајќи ме со радост и љубов во очите. Тогаш јас знаев, тој е заљубен во мене. Веќе беше доцна, не можев да го спречам тоа чувство кое тој беше го развил за мене, а и морав да бидам дома.
- Госпоѓице Убавино, но за жал, не моја, - повторно ми се обрати – кое е твоето име и зошто не ме погледнуваш?
Замолчив. Не сакав да му одговорам.
А тој ми рече : - Ако за 5 секунди не го дознаам твоето име, ќе си заминам засекогаш.
Почна да одбројува : - 5, 4, 3...
Јас за тоа време само го гледав.
- 2...
Тогаш, за негова среќа, се појави моја познаничка, која ме отпоздрави : - Хеј, здраво Рена!
- 1... Рена! Мило ми е. Се гледаме утре на мостот! – ми рече така и си замина. Мојот среќен пријател Томи си замина со љубов во срцето, а јас не успеав никако да го спречам тоа.
Влегов дома, овојпат насмеана, среќна за брилијантноста за ова момче.
Утрото, правев работи за побрзо да ми мине времето, за да го сретнам Томи повторно, за да ме насмее, но овој пат да му ја кажам вистината, вистината за мене и моето срце.
Додека пак тој, го минал целиот ден раскажувајќи и на својата пријателка и мајка за чувствата што го приморуваат да скока и да биде радосен цело време.
Неговиот кошмар започна во 9 часот, истата вечер, кога го замоли својот шеф за слободен ден, а тој не му дозволи.
Безгрижен, воден од невозвратливите емоции, даде отказ.
Излезен, тој, мојот љубов – ангел да ме бара на мостот каде бевме договорени.
Кога пристигнав таму, тој беше пресреќен, а јас повторно со насолзени очи, го прегрнав, пелтечејќи и со желба да му ја кажам вистината.
Томи ми рече: - Госпоѓице Убавино, но за жал, не моја, дозволи ми да те сакам. Дозволи ми да те испраќам секоја вечер дома. А кога ќе врне, да стоиме под чадорот прегрнати, а јас капките дожд со бакнежи да ги бришам од твоето тело.
- Момче мило, пријателу мој, - низ солзи се обидов да му ја кажам вистината – зошто сакаш оваа насмевка што на сите им ги грее срцата, јас да им ја одземам? Зошто веселото момче да биде како сите останати на ова место откако јас ќе си заминам?
Томи ме погледна чудно, ме прегрна и ми рече дека никогаш нема да ми дозволи да си заминам.
- Томи, јас чекам некого. Го чекам цела година, тој да ми се врати.
Извадив клуч од џебот и му го покажав.
- Го гледаш овој клуч? Со овој клуч, тој го зароби моето срце. Со овој клуч, ми вети дека ќе се врати, по една година, по една година... утре... ќе ме ослободи и заедно ќе заминеме.
Избезумен, ги почувствував неговите скршени крила, неговите светли очи беа превземени од тагата.
Тогаш ми рече: - А што ако... Што ако, јас ги отклучам овие гради и на нив ставам топлина, а смеата никогаш нема да те остави? Што ако јас бидам тука за тебе, засекогаш?
Го погледнав, го погалив со раката неговиот натажен образ, му ја бакнав солзата и заминав. Заминав со цел мојот отклученик да се врати. Да ме ослободи.
Томи беше зад мене. Иако се трудеше да не го приметам, знаев дека е тој. Се слушаше неговиот тежок чекор.
Целиот ден врнеше дожд. Како да ме повикуваше времето, да излезам на дождот, да го најдам Томи и да стоиме под дождот.
Дојде и часот кога требаше да тргнам, да ја најдам својата љубов, да ме прегрне и да заминеме засекогаш. Бевме договорени на истиот мост, каде што го сретнав и мојот ангел Томи.
Додека одев по патот, размислував за својата љубов. Дали ќе дојде? Колку и тој мислел на мене целата измината година? Дали сум подготвена да оставам се зад себе, моето семејство и пријателите и да си отидам засекогаш? А сега, тука беше и тој, Томи, мојот смешко...
Почнав да ја растресувам главата, молејќи се да престанам да се двоумам.
Стигнав на мостот, а таму ме чекаше Томи, со чадор во рацете и оддеднаш почна повторно да врне. Мојата љубов... не беше пристигната.
Томи ме прегрна, се насмевна и...
- Гледаш, судено ни било да стоиме под дождот, јас да ги бакнувам капките што се тркалаат по твоето тело. Судено ни е да бидеме заедно. Судено ни е... Рена... јас те сакам!
Те сакам излезе од неговата уста, како зборови заробени кои едвај чекале да излезат и да се ослободат.
За момент помислив дека залудно сум ја чекала својата среќа и дека можеби љубовта ме чекала цело време, тука, на овој мост...
И кога пронајдов малку удобност во неговите очи, топлина која долго ја очекував, се појави тој, со мало задоцнување, мојата љубов која цела година ја чекав, дојдена да го исполни ветувањето. Томи не сакаше да ме пушти, Томи имаше скршено срце, тага и болка во очите и градите.
- Збогум, мое момче мило... – му реков и му ја пуштив раката.
- Збогум, Госпоѓице Убавино, но за жал, не моја...
Претрчав кај мојата љубов и заминавме прегрнати.
А Томи, се скрши како стаклени скали кои не можеле да ја издржат тежината на товарот кој поминувал над нив.
Секогаш кога ќе слушнам песна која ме потсетува на Томи, си помислувам на мојот
љубов - ангел, кој остана скршен заради мене, заради мојот тежок товар.
26. 06. 2010 – Сабота.
